So amazing!

Dit is ‘m dan, het laatste verhaal van mijn avonturen in Suriname.
Het zit erop, vanavond stap ik weer in het grote vliegtuig terug naar Nederland, terug naar huis. Ondanks dat ik het heel fijn en leuk vind om weer naar huis te gaan, vind ik het toch ook wel erg moeilijk en jammer om hier alles achter te moeten laten. Het is toch ruim vijf maanden mijn thuis geweest waar ik zoveel nieuwe leuke mensen heb leren kennen en zoveel mooie avonturen heb mogen meemaken.

Gelukkig heb ik na het afronden van de stages nog even tijd gehad om extra te genieten van dit prachtige land. Dat heb ik samen gedaan met mijn lieve broer die hierheen is gekomen op vakantie en om mij mee terug te nemen. Samen hebben we zoveel mooie, leuke, gezellige en avontuurlijke dingen meegemaakt die ik graag aan jullie wil vertellen!

Het begon met een kanotocht, drie dagen back to basic zoals de vroegere Marrons leefden, inclusief een pangi.  Vanaf het moment dat we de auto uitstappen is ons enige vervoermiddel een kano. We peddelen een stuk, op zoek naar een open plek langs het water om ons kamp op te slaan. Als we een plek gevonden hebben begint het echte werk: palen zoeken, palmbladeren verzamelen, hout sprokkelen, rijst stampen en het kaf van het koren scheiden, vuur maken. Op onze blote voeten lopen we door de jungle, we drinken uit een beker gemaakt van kalebas en slapen in hangmatten in de open lucht. Oh en niet te vergeten, we eten gedurende de tocht cassave in alle vormen die er zijn: brood, chips, knol, soep en kwak. BLEGH!!
De tweede dag staat in het teken van de natuur. We maken een boswandeling om te leren welke planten en bomen waarvoor worden gebruikt, we vlechten dakbedekking en maken zelf een visfuik. Ik vind het heerlijk zo in de natuur, lekker buiten bezig zijn. We zijn ook echt met een super leuke groep, het is gezellig en iedereen helpt mee.
De derde dag is het tijd voor de terugtocht en ik moet zeggen, dat kanoën is best lastig als je door smalle kreekjes moet, maar we komen er doorheen en als we eenmaal op de Coesewijnerivier zitten gaat het stukken beter, totdat het weer omslaat.. Het begint te waaien, steeds harder, en van achter ons komt een geluid dat niemand kan plaatsen. Het blijkt een sterke wervelwind te zijn die ons de takken aan de zijkant van de rivier inblaast. Gelukkig komen we eruit en kunnen we tegen de wind en stroming in naar Jozef peddelen aan wie we ons vast kunnen houden. Als de wind voorbij is gaat het heel hard regenen, gelukkig zijn wij Nederlanders wel wat gewend als het gaat om regen, dus we peddelen door. Als we rond één uur aankomen bij het eindpunt blijkt dat er wel een auto en de aanhanger voor de kano’s staan, maar dat er niemand is om ons op te halen. We wachten een tijdje, trekken droge kleren aan, ruimen de kano’s op en lunchen (mmmm, kokosnoot!).
Als er na twee uur nog niemand is beslissen de gidsen om een stukje te gaan lopen om te zien wat er aan de hand is. De grote bagage laten we achter, iedereen neemt een grote fles water mee en dan gaan we op pad. Al gauw komen we erachter wat er aan de hand is. De wervelwind heeft onmeunig veel bomen omver doen waaien en velen zijn over het pad gevallen, waardoor een auto er met geen mogelijkheid doorheen komt, dus dat wordt lopen. Jozef gaat voorop met zijn kapmes om het pad vrij te maken, we worden aangevallen door wespen, struinen door het bos, waden door diepe plassen en klimmen over bomen. Even lijkt het er halverwege op dat we gered zijn, omdat natuurbeheer begonnen is met kappen, maar om zeven uur stoppen ze ermee. De vraag is slapen op de savanne of doorlopen in het donker. We kiezen voor het laatste en om tien uur horen we dan eindelijke het bevrijdende geluid van een motorzaag. De wandeling zit erop, in de bak van een pick-up hobbelen we naar huis. Wat een fantastisch avontuur was het!

Lang stilzitten doen we niet, maar we doen het wel iets rustiger aan. Ik neem Gijs mee naar Matapica. Na weer een prachtige boottocht door het moeras kunnen we genieten op het strand, wat een rust! Na een middagdutje in onze hangmat zijn we helemaal opgeladen om ’s avonds op pad te gaan op zoek naar schildpadden. Wat zijn het toch prachtige dieren, en zo groot! Ook voor de tweede keer vond ik het weer heel bijzonder om ze te zien. Ik vond de groene zeeschildpadden al groot, maar de leatherbacks zijn nog veel groter, amazing!
Na nog een heerlijke ochtendwandeling over het strand is het al weer tijd om terug te gaan naar de stad.

Maar daar blijven we natuurlijk niet lang, want we hebben al weer wat anders op de planning. We gaan naar Brownsberg. We slapen in een huisje met prachtig uitzicht over het stuwmeer, maar voordat we gaan slapen gaan we lopen. Eerst berg af naar de Irenevallen waar we heerlijk af kunnen koelen onder de waterval. Voordat we beginnen aan de zware klim terug versiert de gids mij met natuurlijke schmink, ik voel me zo mooi daarna, haha!
Onderweg naar boven doen we ook nog weer een kleine daling naar de Leovallen om even af te koelen en dan vervolgen we onze wandeling. Uitgeput kom ik boven, tijd voor lunch (om vijf uur) en een ijskoude douche, heerlijk! Maar ik ben nog niet uitgewandeld, ’s avonds ga ik nog met de gids op pad, kijken welke dieren we kunnen spotten in het donker. We horen meer geluiden dan dat we dieren zien, maar toch. Het is sowieso leuk en heerlijk om in het donker door het bos te lopen, het is zo anders dan overdag, en we zien een nachthaas, dus het was niet helemaal voor niks. Een nachthaas lijkt trouwens totaal niet op het dier dat wij een haas noemen. Het is een groot knaagdier, grijs met ronde oren en een dikke kont, misschien kun je je er nu iets bij voorstellen.
’s Ochtends ga ik ook nog weer met de gids mee om vogels te spotten. Weer zien we er niet echt veel, ik denk dat ik gewoon niet zoveel geluk heb als het gaat om dieren zien, maar het is wel een fijne manier om wakker te worden.
Nog even relaxen op Ston Island en zwemmen in het stuwmeer en dan is het tijd voor iets heel gaafs: slingeren door de jungle en over de Surinamerivier aan een zipline, echt awesome!

Toch was dat voor ons nog niet genoeg actie, dus de volgende dag gaan we nog een dagje quadrijden, lekker scheuren over de savanna en door diepe plassen, geweldig!

Toch valt dat allemaal een beetje in het niet bij wat we daarna hebben gezien. We worden om vijf uur ’s ochtends opgehaald met de auto en rijden helemaal naar het westen waar we met de veerboot oversteken naar Guyana. Daar is het zo anders dan hier: veel meer vee, nog chaotischer verkeer, andere bebouwing en, heel leuk, ze rijden heel veel op karren met een paard of een ezel ervoor!
We slapen in Georgetown en maken ’s avonds nog een wandeling door de stad. En ik moet zeggen, ik ben toch wel blij dat ik deze dagen met drie mannen op stap ben. De Guyanese mannen zijn namelijk niet zoals de Surinaamse mannen dat ze je naroepen, maar ze stappen gewoon indirect op je af, ze spraken steeds één van onze gidsen aan om naar mij te vragen. Gelukkig kon ik op ze vertrouwen en hebben ze mij niet ingeruild voor een paar ezels, haha!
Na een rondje door de dierentuin worden we de volgende dag naar het vliegveld gebracht waar we in een klein vliegtuigje stappen om iets prachtigs te gaan bekijken. Na een uur vliegen is het daar, de Kaieteur Falls, een gigantische waterval middenin de ongerepte natuur van Guyana. Na de landing wandelen we erheen; het is overweldigend, zoveel water. Ik heb er gewoon geen woorden voor hoe mooi het daar was. So amazing! ♡

En dan is het tijd voor onze laatste grote tour, vijf dagen in Palumeu bij de Indianen. Nou ja, echt veel Indiaan heb ik niet gezien, maar het was een mooie en leuke week waarin we vanalles gedaan hebben: zwemmen in de Tapanahonyrivier, wandelen door het bos, de Poti Hill beklimmen, boogschieten, vissen in een stroomversnelling, wandelen door het indianendorp en natuurlijk tussendoor hangmatteren. Oh en niet te vergeten, ik heb schildpad gespeeld; het was behoorlijk lastig, maar ik heb geluid kunnen produceren, haha!

Drie dagen voor vertrek heb ik ook eindelijk een luiaard gezien op de terugweg van de tour naar de Warappakreek, so cute!!

Maar dan zit het er toch echt op. We sluiten het af met een fietstocht, want ja fietsen in Suriname is toch wel een heel avontuur. Eerst bezoeken we Nieuw Amsterdam, dan fietsen we door naar plantage Mariënburg en als afsluiter besluiten we om over de Bosjebrug (met een helling van acht procent) terug te fietsen naar de stad. Jeetje wat een klim, but we made it to the top, awesome!

En nu is het echt voorbij. De koffers zijn ingepakt, de kamer is leeg. Ik ga het hier missen, maar kijk er naar uit om mijn familie en vrienden weer te zien.

Doeg Su!

En doeg lieve Moos, jou ga ik het meest missen van alles en iedereen ♡