Wat ogen allemaal kunnen zeggen

Het is al weer een tijdje geleden dat ik wat geschreven heb en er is heel wat gebeurd in de tussentijd. Ga er dus maar even goed voor zitten, want ik heb flink wat te vertellen.

Laat ik beginnen met stage. Ik heb promotie gemaakt tot beller (van de schoolbel), opschepper (van het eten) en een soort van juf, al past het woord ‘oppasser’ misschien beter. De eerste twee gaan me aardig goed af en opscheppen is ook nog wel gezellig, de derde is niet zo’n succes. Ik vind het in Nederland al niks om voor de klas te staan; hier vind ik het gewoon vreselijk. Gelukkig gebeurt het niet al te vaak en als het wel gebeurt ga ik wel een spelletje doen om de kinderen bezig te houden. Naast mijn promoties doe ik natuurlijk ook nog mijn eigen werk, namelijk individueel kinderen begeleiden. Dat gaat op zich wel prima en vind ik leuk om te doen.
Ik heb ook het idee dat de juffen mij steeds aardiger vinden: de norse en starre blikken maken plaats voor een glimlach.

En dan nu over op al het andere. Er zijn hier zoveel leuke dingen! En die worden ook nog eens gezellig als je ze samen doet met leuke mensen, drie weken paasvakantie komen dan wel goed uit kan ik vertellen.
Soms zijn het maar hele kleine dingen, zoals de vogelzangwedstrijd op zondagochtend, de dierentuin, de markt, uiteten en poolen, naar de film en een bezoek aan Fort Zeelandia. Soms zijn het hele avonturen, zoals quad rijden, wandelen door de jungle, een berg beklimmen, het Rode Kruis ondersteunen bij de avondvierdaagse en spelletjes doen met kinderen in een kinderhuis.

Ik zal het maar houden bij de avonturen anders ben ik vanavond nog bezig met schrijven, en bij de rest kun je waarschijnlijk grotendeels wel iets voorstellen. Met uitzondering van de vogelzangwedstrijd misschien. Elke zondagochtend komen mannen uit het hele land naar het Onafhankelijksheidsplein. Daar steken ze een stok in de grond waar ze hun vogelkooi aan hangen; op een gegeven moment beginnen de wedstrijden. In het midden worden twee vogels dicht bij elkaar gehangen en aan weerszijden staat een mannetje een half uur lang met een krijtbordje om te strepen hoe vaak de vogel een bepaald deuntje fluit. Tja, ieder z’n pleziertje.
Eerlijk gezegd voelde ik mezelf af en toe meer bekeken dan de vogels. Misschien was het omdat ik zo ongeveer de enige vrouw en blanke op het veld was..

Het tegenovergestelde van de rustige zondagochtend was toch wel het quad rijden samen met Iris, Ann-Sofie en Sarah. Crossen over de savanne, door diepe plassen in de jungle, over een eng bruggetje en een sloot in onder een boomstam door, echt geweldig! We hebben de hele middag op de quad gezeten. We zijn alleen af en toe gestopt om te wisselen en eten, een schildpad te aaien en een duik te nemen in een kreekje middenin de jungle, hoe bijzonder is dat! Het was echt gaaf en heerlijk om te rijden in de mooie natuur.

En de natuur blijft mooi, want daar heb ik het paasweekend ook volop van kunnen genieten. Na een lange reis – vier uur hobbelen over de bauxietweg en drie uur op een houten bankje in een bootje – kwamen we aan bij Fungu Eiland, waar we overnachten in een grote open hut in onze hangmat.
De volgende dag begon met vogels spotten (toekans, spechten, papegaaien en gieren) en daarna zijn we naar de Moedervallen gelopen, een mooie stroomversnelling omgeven door jungle. ’s Middags hebben we gezwommen en onze haren gewassen in de rivier; ’s avonds hebben we marshmallows geroosterd boven het kampvuur, lekker rustig aan dus.
Dat was ook wel nodig voor wat ons zondag te wachten stond: een leuke wandeling van twee uur door de jungle en nog eens een half uur de Voltzberg op. Jemig zeg, wat een klim, en dat op eerste Paasdag, maar ik heb de top bereikt! Met als beloning een prachtig uitzicht over de jungle, zo mooi!

Na een geweldig weekend komen we terug in een leeg huis: Iris is weg, haar tijd in Suriname zit er al weer op. Het was super, leuk, gaaf en gezellig maatje; ik ga je missen!

Ik heb één dag gehad om bij te komen van alle indrukken van het paasweekend, voordat ik aan het volgende avontuur begon. Maar wat ik die dag gezien heb raakte me diep. Ik was met een huisgenoot mee naar de huisarts en terwijl ik zat te wachten kwam er een mannetje de wachtkamer binnen. Trillend op zijn benen en nauwelijks zijn voeten op kunnen tillend schuifelde hij naar het bankje om te gaan zitten. Ik zag het bankje kantelen, dus leunde ik op de zitting om het tegen te houden. De dankbaarheid in zijn ogen toen hij eenmaal zat was zo groot; het ontroerde me. Ik zal die man niet snel vergeten.

Wat ik ook niet snel zal vergeten is de Surinaamse avondvierdaagse, maar dan om een hele andere reden. Het gaat er hier toch wel net iets anders aan toe dan bij ons. In het kort: vier avonden wandelen op slippers, dansen en muziek maken in de meest ongemakkelijke kleding, minimaal zes uur lang. Je zal wel denken ‘Hoever wandelen ze dan wel niet?!’. Dat valt mee hoor, de langste dag was achttien kilometer, maar het gaat in Surinaams tempo en als je ook nog eens om de haverklap een heel dansoptreden moet geven dan schiet het niet echt op.
Zelf heb ik het Surinaamse Rode Kruis bijgestaan (lees: reclame gemaakt voor) met het opvangen van de slachtoffers. Alleen waren er geen slachtoffers bij de posten waar ik stond, wat natuurlijk heel positief is, dus heb ik toe staan kijken hoe alle groepen voorbij kwamen, vier avonden lang, best leuk hoor. Gelukkig wisselden sommige groepen na twee dagen van outfit, dan was het toch net een beetje anders..

Ik sluit mijn vakantie af met vier ochtenden bij een kinderhuis. Samen met Ann-Sofie en Laurien heb ik een lach op de kindergezichten getoverd. We hebben de kinderen geschminkt en spelletjes met ze gedaan. Met ballonnen, bekers, koekjes en ik weet niet wat allemaal nog meer hadden zowel de kinderen als wij de grootste lol. Het was echt geweldig!
Onze inzet en ons enthousiasme werd beloond met brasa’s en stralende kinderogen. Prachtig, daar doe je het toch voor!