AAAAAH!

Pff wat een week. Ik heb deze week een hele mooie en leuke ervaring gehad, maar het was ook een doodenge week.

Voor het eerst voelde ik me eindelijk alle dagen een beetje nuttig op stage, ik mocht zelf kinderen begeleiden, dus dat was fijn. Er is nog meer uit mijn stage te halen, maar dit is al een begin, dus misschien gaat het toch nog goed komen allemaal met m'n stage.
Als het aantal enge dingen de komende tijd vermindert tenminste.

Het begon met een gigantische pad in de tuin. Hij was echt nog groter dan mijn hand ieeh! Ik ben al bang voor gewone kikkers, dus je wilt niet weten wat voor angsten ik uitgestaan heb, terwijl hij heel rustig door de tuin kroop, met tussenstops van zo’n vijf minuten waarin hij dom voor zich uit zat te kijken.

De pad werd gevolgd door een muis in huis. Hij was dan wel een stuk kleiner dan de pad, maar we houden niet van beesten in huis en zeker niet als ze op het aanrecht komen. Dus die hebben we maar gevangen, zodat hij niet meer ons eten op kan eten.

De pad en de muis waren geen pretje, maar ze vallen in het niet bij wat er vervolgens vrijdag gebeurde.

Ik ging ’s ochtends rond half negen mijn handdoeken buiten over de waslijn achter het huis hangen. Toen ik de eerste handdoek over de lijn gooide kwamen er plots twee mannen van achter de schuur. Ik schrok zo hard dat ik schreeuwde. De voorste man greep me bij de voorkant van mijn trui en zei dat ik stil moest zijn. Ik kon de man wegduwen en ondertussen stond Iris in de deuropening, omdat ze mij had horen schreeuwen. De mannen liepen al richting de deur en zeiden tegen mij dat ik mee moest lopen, stil moest zijn en naar binnen moest gaan. ‘Gelukkig’ lieten ze mij eerst gaan, waardoor ik bij Iris in de deuropening kon gaan staan. De mannen wilden ook naar binnen, bleven herhalen dat we stil moesten zijn en naar binnen moesten gaan. Ze wilden zich naar binnen duwen, maar we bleven staan: ik duwde terug en Iris gebruikte de deur. We schreeuwden van angst, waardoor ze schrokken en even minder hard duwden. Eén duw was genoeg en Iris kon de deur dichtsmijten.
Onze lieve oplettende buurman kwam meteen aangerend, waardoor de rovers vluchtten.

Het is uiteindelijk allemaal goed afgelopen, maar het was zó eng. De politie was er erg snel en na drie keer het verhaal vertellen en rondkijken zeiden ze dat ze er werk van zouden maken. We hebben de huisbaas meteen gevraagd om een waakhond en binnen een half uur kwam hij terug met een hond: Mozart. Ondanks onze nieuwe tuingenoot was ik echt doodsbang (en nu nog steeds wel een beetje) en voel ik me niet meer zo veilig hier.

Gelukkig hadden voor het weekend een trip gepland, dus na een bijna slapeloze nacht kon ik de plek waar het allemaal gebeurd was even achter me laten.

En het was een geweldige trip door het westen van Suriname. Via Groningen, Boshoek, Wageningen en de Zeedijk van Nickerie naar Bigi Pan. Om bij Bigi Pan te komen moesten we met een bootje door een zwamp, super leuk! Het was zo heerlijk om op dat bootje te zitten en ondertussen allemaal mooie vogels te zien, zoals ani’s, roofvogels, flamingo’s, rode ibissen en een uil. Ook zagen we onderweg nog aapjes. Uiteindelijk kwamen we uit bij het meer (Bigi Pan) en voeren we naar onze slaapplek: een hut op palen midden in het meer! Ik hang m’n hangmat buiten op, zodat ik ’s ochtends wakker wordt met een prachtig uitzicht over het water.

’s Avonds zijn we op kaaimannenjacht geweest. We zijn bijna de hele zwamp nogmaals op en neer gevaren zonder enige kaaiman te zien, maar toch was het een rustgevend en gezellig tochtje zo in het donker. En in het licht van de zaklamp weerspiegelden de bomen en planten zo helder in het water dat het leek alsof we door boomtoppen vlogen, prachtig!

Ps. Wat is het toch leuk om bij thuiskomst zo enthousiast begroet te worden door onze grote vriend Mozart. Ik ben echt blij dat hij er is.